سلام.‏ ‏

     سال‌های 87 و 88 بود که به عنوان اولین مدیر پژوهشی واحدمون مشغول هم‌کاری با حوزه پژوهش شدم. علی‌رغم همه ‏کارشکنی‌هایی که در اون موقع از طرف حوزه های معاونت اداری و آموزشی با کار بنده می‌شد، اما، سعی می‌کردم تا ‏جایی که وقت هست نهایت تلاشم رو برای ارتقای واحدی که در اون مشغول هستم انجام بدم. تا قبل از ورودِ بنده و صد ‏البته معاونت پژوهشی وقت و طی سال‌های 82 تا 87 تعداد کل طرح‌های پژوهشی یا مقالات علمی در واحد ما به تعداد ‏انگشتان یک دست هم نبود. واحد ما یک «واحد بزرگ» بود و برای رسیدن به درجه «بسیار بزرگ» با معاونت محترم ‏وقت قرار گذاشتیم تا خودمون رو به مرز 1000 امتیاز برسونیم. امتیاز اون موقع، در شروع کار چیزی حدود 350 بود.

   ‏ ‏ علی‌رغم همه کارشکنی ها و به خصوص کسر از حقوق‌هایی که هرماه به من تعلق می گرفت (می‌دونید نکته جالب ‏ماجرا این بود که دو معاونت مذکور اعلام می‌کردند چون هنوز مدیرپژوهشی در چارت دانشگاه نیومده به من حق ‏مسئولیت تعلق نمی‌گیره اما زمانی که برای شرکت در جلسات به خارج دانشگاه می رفتم برام کسر کار رد می شد!!!) کمر ‏همت رو سفت بستیم و به کمک همکاران حوزه پژوهش بیش از ششصد امتیاز و یک‌صد طرح پژوهشی طی یک سال و ‏نیم در دانشگاه تعریف و به انجام رسید و تعداد مقالات علمی پژوهشی دانشگاه به حداقل تعداد مورد انتظار از یک ‏دانشگاه با عمر ده سال رسید. برای ما کار فوق العاده‌ای بود اما به دلیل عدم آمادگی سایر معاونت ها (آموزش، دانشجویی ‏و اداری‌ـ‌مالی) رسیدن به درجه بسیار بزرگ به تعویق افتاد... بایستی یک تشکر ویژه هم از مهندس اولیایی داشت که بعد ‏از استعفای من و حضور ایشون، با قدرت راه ادامه پیدا کرد اما افسوس خیلی زود او هم قدر دانسته نشد.‏

    ‏ طی جلساتی که در اون دوره داشتیم چند مورد بسیار مورد تاکید من بود که متاسفانه بعد از سال‌ها هنوز در بعضی ‏از اون‌ها مشکل اساسی داریم. اولین مورد وب‌سایت رسمی دانشگاه بود. باید پذیرفت که یکی از افتضاح‌ترین وب‌سایت ‏های دانشگاهی رو داریم. در دوره‌ای که مراجعه به فضای مجازی برای هر چیز، بسیار پررنگ جلوه می کنه؛ ویترین ‏دانشگاه ما متاسفانه بیشتر مایه آبروریزی است تا آبروداری. مورد دوم حساسیت روی دفتر آمار و اطلاعات دانشگاه و ‏شرکت در رتبه‌بندی های مختلف دانشگاهی بود. اعتقاد بنده این بوده و هست که قرار گرفتن در ارزیابی‌ها نقاط ضعف و ‏قوت ما رو نشون میده و می‌تونیم برای آینده‌مون برنامه‌ریزی برای بهتر شدن داشته باشیم. اما افسوس که اراده‌ای در ‏مسئولین وقت یا شاید کارمندانی که باید این‌کار رو انجام بدهند برای این موضوع نبوده و نیست. سومین مورد که مورد ‏اصرار من بود جا انداختن یک سیستم برای امور اجرایی دانشگاه بوده و هست چنان که وقتی کسی در دانشگاه جابه‌جا ‏میشه یا مسئولی عوض میشه دقیقا بدونه که کجای سیستم قرار داره، چه وظایفی داره و بدونه که به دقت کارش مورد ‏ارزیابی قرار می گیره... . حتی همکارانی از برخی گروه ها مثل صنایع و مدیریت برای طراحی چنین سیستمی متناسب با ‏استعداد دانشگاه اعلام آمادگی کردند چنان که می‌تونستند ما رو حتی به گواهینامه‌های بین المللی در این حوزه برسونن ‏اما در این مورد هم اراده‌ای از طرف هیات رئیسه وقت دیده نمی‌شد. مورد دیگر، لزوم تعاملات موثر بین المللی بود. نه ‏فقط گرفتن دانشجو از کشورهای همسایه. در آن‌زمان همکارانی برای ادامه تحصیل در دانشگاه‌های خارجی حضور ‏داشتند که به درخواست من صحبت‌هایی برای ایجاد ارتباطات بین‌ دانشگاهی با مسئولین دانشگاه‌های محل تحصیل ‏انجام داده بودند و این فرصت بود تا با برگزاری حداقل یکی دو همایش مشترک زاه برای ارتباط بیشتر باز کنیم اما باز ‏هم نشد که نشد... کارمندانی که مدرک لیسانس آن‌ها مترجمی زبان بود از عهده ترجمه کردن یک نامه یک صفحه‌ای ‏برنیامدند و مسائل دیگری که الان حضور ذهن ندارم مانع از این کار شد. در یک مورد دیگه، اصرار من به ایجاد ارتباط با ‏فضای کسب و کار بود چنان که حضور پررنگ یا کم‌رنگ واحد ما در صنایع منطقه دیده بشه. هم‌چنین با تاسیس پارک ‏علم و فناوری یا مرکز رشد می‌تونستیم به دانشجوهامون برای ورود به فضای کسب و کار کمک کنیم. حتی در سازمان ‏مرکزی دانشگاه هم برای تاسیس پارک های علم و فناوری و مرکز رشد، روش شناسی و نقشه راه وجود نداشت و به ‏اصرار واحد ما و قزوین و یکی از واحدهای دیگر بالاخره این کار به نتیجه رسید.‏

    ‏ حالا پایگاه استنادی جهان اسلام رتبه بندی واحدهای دانشگاه آزاد رو اعلام کرده و ما جزو بیست رتبه اول نیستیم. ‏البته کسی خبرنداره که ما اصلا در این رتبه بندی شرکت نکرده‌ایم و تمایلی نداشته‌ایم که ارزیابی شویم. چون اعتقاد ‏داریم عالی و بی نقص هستیم!!!! مگر می شود دانشگاهی که سال‌ها تیم‌های دانشجویی بتن و رباتیک آن دارای رتبه‌های ‏کشوری و جهانی بوده، یکی از بهترین فضاهای نشریات دانشجویی رو داره، دانش‌آموختگانش در مقاطع بالاتر شانه به ‏شانه دانش‌آموختگان معروفترین دانشگاه‌های کشور می‌سایند، محصولات دانش‌بنیان داره و ... نتونه جایگاهی بین بیست ‏دانشگاه به دست بیاره؟!‏

    ‏ افسوس و افسوس. به اعتقاد من بعد از اولین رییس واحدی که داشتیم و بسیار دلسوز دانشگاه بود، همواره واحد ‏دانشگاهی ما به جناح‌های مختلف سیاسی هدیه شده و برای داشجویان و پرسنل آن کمترین ارزشی در نظر گرفته نشده ‏است... مگر می‌شود از بین این‌همه پرسنل دانشگاه که از بدو تاسیس در آن کار و تلاش کرده و برای ارتقای آن ‏کوشیده‌اند، نتوان یکی را برای ریاست واحد انتخاب کرد و دست به دامن کسانی شد که بعضاً مدارک دانشگاهی آنان نیز ‏مورد شک است؟!! این درد را به که باید گفت؟